Vroeger was ik een echte controlefreak op het gebied van tijd. Ik was altijd bezig met :hoe lang duurt dit? O als ik het nu maar op tijd afkrijg. Nu maak ik me daar totaal niet meer druk om. Hoe heb ik deze shift kunnen maken? Ik zal het je vertellen.
Vroeger was ik zo bang om iets niet op tijd af te krijgen, dat ik vier weken voor de deadline al stress kreeg. Ik kreeg stress om stress in de toekomst te voorkomen, erg helpend. Door deze grote nadruk op tijd genoot ik niet van de dingen die ik deed. Ik werd zo gespannen als ik dacht aan wat ik vandaag allemaal nog MOEST doen. Langzaam aan stopte ik met het maken van planningen. In plaats daarvan plande ik een relax uur in. In zo’n uur hoefde ik helemaal niks te doen. Ik merkte hoeveel energie ik had na zo’n uur. Soms begon ik in zo’n uur ineens spontaan aan school te werken. Dit ging dan zo ontzettend makkelijk. Ik wist niet dat dat kon.
Even tijdsprongetje: een jaar later was ik actief bezig met het leven naar mijn intuïtie. Ik beluisterde een podcast van Michel Waldo over perfect timing (zie link podcast onderaan). Zij gebruikt een techniek, genaamd turn it over to the manager. Dit houdt in dat je erop vertrouwt dat je intuïtie al je to-do’s in de gaten houdt en je op het juiste moment een impuls zal geven om er aan te werken. Je intuïtie in als het ware je manager die ervoor zorgt dat je jouw to-do lijst op tijd afkrijgt. Jouw enige taak is zorgen dat je je goed voelt. Dit klonk geweldig, zou het echt zo makkelijk zijn? Tegelijkertijd vond ik het doodeng, maar ik besloot het toch te gaan proberen. Bijvoorbeeld met mijn afstudeeronderzoek. Ik maakte geen planning bij het schrijven van mijn verslag. Ik besloot: dit is een experiment, als ik een herkansing moet doen is het ook prima. Je moet weten dat ik een bloedhekel heb aan herkansingen, dus dit was een grote stap voor mij. Zeg maar een sprong in het diepe. Maar de nieuwsgierigheid of het zou werken, was groter dan de angst. Dus ja, ik ging het gewoon doen.
Mijn verslag moest voor 17 januari af zijn. In de kerstvakantie gebeurde er nog niet zoveel. Zelfs een week van te voren had ik nog niet veel op papier staan. Ik besloot te blijven vertrouwen en doorvoelde de angst. Net zoals ik nu doe bij het schrijven van dit artikel (best spannend om dit met de wereld te delen). Wat ik dan doe is focussen op het lichaamsdeel waar ik de spanning voel en daar liefde naartoe sturen vanuit mijn hart. Maar goed: terug naar het verslag. Een paar dagen voordat het af moest zijn kreeg ik ineens een grote impuls en maakte ik bijna het hele verslag af. Ik heb het een paar uur voor de deadline pas ingeleverd en kreeg een acht.
Door deze positieve ervaring durfde ik de touwtjes nog meer te laten vieren. Mijn intuïtie vertelde me duidelijk dat ik alleen maar voor mijn kennistoets hoefde te leren als ik daar zin in had. Tot mijn verbazing maakte ik wel een paar mindmaps die ik op mijn kamerdeur hing. Verder deed ik niks. Als er meer was wat ik moest leren, zou mijn intuïtie me daar wel een impuls voor geven.
Het maken van een toets was nog nooit zo makkelijk gegaan. Er kwamen veel vragen over de stof die op mijn mindmaps stond. Ook waren een paar vragen die al op mijn computer had uitgewerkt en zo kon knippen en plakken. Zo handig die Corona tijd haha. Ik had een acht. Ik geloof echt dat het geen toeval was, dat precies de vragen die ik had voorbereid in de toets stonden. Je intuïtie weet veel meer dan je hoofd kan bevatten. Ik vind het magisch.
Ik werk niet alleen met toetsen op deze manier. Ook bij het schrijven van mailtjes, het doen van bankzaken, eigenlijk bij alles wat ik moet doen, wacht ik op een impuls van mijn intuïtie. Ik ga geen lijstjes meer maken, geen planningen. Ik merk dat de impuls altijd op een goed moment komt. En als ik een keer ergens te laat op reageer, weet ik dat het zo zou moeten zijn. Ik had bijvoorbeeld voor Vluchtelingenwerk een gastspreker geregeld. Door mijn late reactie ging het niet meer door. Maar het bleek dat het heel goed was dat het niet door ging, want de gastspreker had hele andere verwachtingen dan mijn collega’s van Vluchtelingenwerk.
Vertrouwen in een goede timing houdt ook in dat je los laat wat hoort en wat zou moeten. Ik reageer soms laat op mails en berichtjes. Soms kwam er een grote angst op om anderen teleur te stellen. Ik laat die angst langzaam los. Het volgen van mijn impulsen vind ik het allerbelangrijkste, ook als ik anderen daarmee laat wachten. Ik kan niet iedereen tevreden stellen, het enigste wat ik kan doen is mezelf tevreden stellen. Dat is ook het enige waar ik verantwoordelijk voor ben.
k vind het heerlijk om zo te leven. Hier heb ik altijd naar verlangt, doen wat vanzelf gaat. Vroeger dacht ik dat alles dan in de soep zou lopen, maar het tegendeel is waar. Ik doe alles wat ik vroeger deed met veel minder moeite. Ik begin pas met dingen als ze vanzelf gaan. Wanneer het vanzelf gaat, stroomt het en is het zo af. Jezelf forceren is niet de weg. De inspiratie naar je toe laten stromen, dat is de weg.
Voor podcast Michelle Waldo aflevering 34 klik hier
